حسین پس از گذراندن دوران طفولیت ، به مکتب خانه ای ( مسجد قره)سپرده شد که روحانی ملا عیسی در آن تدریس می کرد بعد از یکسال و اندی از گذشت درس و مشق مکتب با تشویق آقای هاشم خلیلی دیزجی(دایی معظم له) برای درس خواندن به مدارس شبستر اعزام و مدرک کلاس ششم را در مدرسه گلشن راز بدست آورد.

در سال 1326 ش به تسوج از توابع شبستر رفته ودر حوزه علمیه تسوج به مدت چهار ماه مشغول کسب علوم دینی از شیخ عباس رحیمیان  بهره برد. تشنه آموختن خود را به حوزه طالبیه تبریز رسانده و به تلمذ پرداخت.در سال 1327 ش-1367ق بعداز فوت پدر  و فراگیری جامع المقدمات و مقداری سیوطی ، سال 1328راهی حوزه علمیه شهر قم شد.

با به پایان رساندن مقدمه و سطح ، مطلول و حاشیه را نزد حاج شیخ مصطفی اعتمادی و میرزا محمد حقانی و درس معالم را نزد سید مسلم اردبیلی ، لمعه را در محضر حاج میرزا باقر مرندی ، رسائل شیخ انصاری را پیش حاج میرزا علی مشکینی( آیت مشکینی) ، مکاسب را از میرزا محمد مجاهد تبریزی و سید محمد باقر سلطانی طباطبایی اصفهانی و سید شهاب الدین مرعشی آموخت و کفایه را در پیش مرحوم سید سلطانی طباطبایی به تلمذ نشست.

در مسجد سلماسی در درس خارج اصول ایت الله سید روح اله خمینی و  خارج خمس را نزدآیت الله کاظم شریعتمداری آغاز نمود و کتاب منظومه را از ایت اله شیخ حسنعلی منتظری فرا گرفت.معظم له علاوه بر دروس فقه و اصول و فلسفه ، مدت هشت سال از دروس تفسیر علامه سید محمد حسین طباطبایی تبریزی نیز بهره جست.

از دوستان و هم روزگاران ایشان می توان به ایت اله یداله دوزدوزانی،حاج عبدالکریم ملایی وحاج شیخ محمد حسین بکایی اشاره نمود. آیت الله حسین بهبهانی دیزجی در جریان اعتراض به برگزاری امتحانات در حوزه ( مخالفت از باب اینکه برگزاری امتحانات ، استقلال حوزه را به خطر می اندازد)شعری می سراید که منجر به قطع یک ماهه شهریه ، تهدید به ضرب و جرح می شود، بنابراین به تهران مسافرت و با وساطتت آقا سید حسین قاضی طباطبایی پیش آیت اله بروجردی،مجدداً به قم مراجعت و به تحصیل ادامه میدهد.

شوق تحصیلات اجتهادی او را به نجف اشرف کشانده و در آذر سال 1335 به آستان بوسی علوی نائل و مدت 5 سال در محضر آیت اله حاج سید محسن حکیم وآیت اله سید ابوالقاسم موسوی خویی به فراگیری می پردازد.ودر سال 1340 ش به زادگاه مراجعت و پس از تاهل ، در سال 1340 مجدداً به نجف اشرف می رود.این مرحله از حضور در نجف از محضر ایت اله سید محسن حکیم ،ایت اله سید ابوالقاسم موسوی خویی و آیت اله شیخ حسین حلّی برای تکمیل درس خارج بهره مند و همزمان در درس تقریرآیت اله سید محمد باقر حکیم حضور می یابد.

ایشان در زمان تعطیلی حوزه به زادگاه خود مراجعت وبه تبلیغ دینی می پرداخت تا اینکه بنا به درخواست مکتوب مردم روستا از آیت الله سید محسن حکیم تقاضا می شدکه این بزرگوار را برای تبلیغ و ارشاد دینی به زادگاهش اعزام نمایند که با موافقت آیت اله حکیم، در سال 1352 معظم له به زادگاهش باز می گردد.و ارشاد دینی واجتماعی را دنبال و همزمان به امور کشاورزی شخصی نیز می پردازد و در میان مردم مسلمان برای مردم مسلمان راهنمایی دانشمند می شود.  از اوایل شروع انقلاب نیز از پیشروهای انقلابی و انقلابیون منطقه بودند.. هرچند که روستا فاقد مراکز طلبگی بود ولیکن ایشان برای آموزش و آموختن به کشورهای عربستان،عراق، ترکیه، مصر و مغرب سفرهایی می نماید.

ایت الله دارای فرزندانی رشید و رشیده ای است که یک از فرزندانش ( عزت الله) راه پدررا درپیش گرفته و از طلاب فاضل مشهد به شمار می آید.آیت الله حسین بهبهانی ضمن ملبس بودن به لباس روحانیت و فقاهت، دارای ذوق هنری شعر نیز هستند ودانشمندی گمنام به حساب می آیند.

از دست نوشته ها معظم له می توان به

1-آتا بابالار سوزلری (نتیجه یادداشت های ایشان از سال ها ارتباط مردمی و مربوط به مثل ها و متل های عامیانه روستا می باشد)

2- دیوان منتظر( مجموعه سروده های ترکی و فارسی معظم له)

3-جمع پراکنده(مربوط به هزار یادداشت متفرقه در علوم و فنون گوناگون و باارزش که نتیجه یادداشت های شصت سال می باشد.)

منبع :کتاب آتابابالار سوزلری-حاج شیخ حسین بهبهانی دیزجی)